نويسنده در اين كتاب به بررسي نظام منسجمي پرداخته كه در تحول زبانهاي ايراني وجود دارد. براي اين منظور، وي نخست به معرفي زبانهاي ايراني بر مبناي سه دوره ايراني باستان، ميانه و نو مي پردازد. سپس با بررسي ويژگي هاي واجي و نحوي زبانهاي ايراني كه در متون فارسي باستان انجام مي دهد ديرينگي اين نظام را از متون فارسي باستان پي مي گيرد و وجود اين نظام را منسوب به آن مي دارد. نويسنده نظريه هاي تازه اي را در باب ارگتيو (Ergative) در زبانهاي ايراني ارائه مي كند و اين امر به اهميت تحقيقات او در زمينه زبانهاي ايراني مي افزايد. پس از اين بررسي به تجزيه و تحليل تحولات فارسي ميانه مي پردازد. در اين بررسي توجه مؤلف بيشتر به زبانهاي ايراني ميانه غربي و نقش ضمائر متصل معطوف شده است. به نظر نگارنده نقش اين ضمائر در ايجاد نظام تحولات در همه زبانهاي ايراني مشهود است. فصل چهارم اين كتاب به واكاوي مبحث نظام حالت (Case System) در زبانهاي ايراني پرداخته است. به باور وي در اين باره نوعي اصول يكسان و هماهنگ در شكل گيري اين تحول به چشم مي خورد. فصل هاي پنجم و ششم به تفصيل به بررسي نظام حالت در زبان كردي مي پردازد. اين تأليف يكي از آثار سودمند و در نوع خود تازه در زمينه شناخت تحولات زبانهاي ايراني است كه هماهنگي اين نظام را از دوران باستان تا ميانه و نو در بر مي گيرد. انجام اين پژوهش مانند آثار ديگر اين زبانشناس برجسته حائز اهميت است و براي تحقيقات ايرانشناسي طليعه اي خوب به شمار مي رود .