این کتاب یکی از آثار پیشگام در حوزۀ مطالعات اسلامی، ادبیات تطبیقی و پسااستعماری، تاریخ فرهنگی و تاریخ جنوب آسیا و دین‌پژوهی بین‌فرهنگی است که با تمرکز بر نقش حادثۀ کربلا در شکل¬گیری هویت دینی و اجتماعی مسلمانان بنگال نوشته شده است. موضوع اثر تجربه نگاری فهم کربلا و واقعۀ عاشورا در میان بنگال هاست و درک دقیقی از چگونگی تلاقی ایمان و فرهنگ در دوران استعمار بنگال ارائه می‌دهد. نویسنده با تحلیل گسترده ای از متون و نشریات در انواع و قالب های ادبی متعدد، به بررسی ظهور و شکل گیری یک هویت مسلمان جاودان در بنگال در اواخر قرن نوزدهم تا دهۀ 1940 می‌پردازد. همچنین تحلیل دقیقی از چگونگی تفسیر مجدد واقعه تاریخی کربلا و روایت‌های مرتبط با آن توسط دانشمندان مسلمان و ادیبان بنگالی ارائه می‌دهد تا تعریف کند که مسلمانی در بنگال چه معنایی دارد. این اثر با توضیح اصول نبرد کربلا آغاز می شود و به بررسی معنای مسلمانی در بنگال و نیز رابطۀ ظریف میان دین، هویت زبانی و مدرنیتۀ ادبی می پردازد. این اثر نشان می دهد که چگونه یک امر قدسی از این قابلیت برخوردار است که در مناطق مختلف از آنِ خود شود؛ چگونه شهادت امام حسین (ع) در کربلا به یک درون مایۀ مرکزی در ادبیات مسلمانان بنگالی تبدیل شد؛ چگونه مسلمانان بنگالی در میان سلطه استعماری، جنبش‌های ملی‌گرای هندو و مبارزات اصلاح‌طلبانه درون اسلامی، به احیای هویت خود پرداختند، ادبیات ملی را توسعه دادند و با سنت‌های ادبی عربی، فارسی، اردو، بنگالی و انگلیسی دچار چالش شدند تا یک هویت فرهنگی و دینی منحصر به فرد ایجاد کنند و سرانجام چگونه روایت‌های متمرکز بر کربلا به عنوان ابزارهای آموزشی برای نهادینه کردن ارزش‌های اخلاقی و همبستگی اجتماعی استفاده شد.