عنوان این کتاب برگرفته از تعبیر افلوطین مبنی بر آن است که شکل دادن نفس را باید از استادان پیکرتراش آموخت که با علم و صناعت کامل، مرمر خام و بی‌شکل را آن چنان می‌تراشند و می‌خراشند که از آن زیباترین پیکر را می‌آفرینند. این کتاب با بررسي مفاهیم نفس و خودی در سنت های فلسفي، عرفاني و ادبي اسلامي به «معنای انسان بودن» در دنیای سکولار و پس از روشنگری مي پردازد. آثار اندیشمندان مسلمان را دربارة انانیت یا خودی در مجموعة وسیع تری از بحثهای مرتبط در تفکر مدرن و معاصر مورد بحث قرار مي دهد و دیدگاه های کانت، نیچه، ویلیام جیمز، هایدگر، سارتر و فوکو را دربارة موضوع نفس، نقد و ارزیابی مي کند. در این اثر نویسنده سعی دارد با استفاده از مباحث فلسفه اخلاق، فلسفه ذهن و معنویت پژوهي نظریه ای را دربارة نفس ارائه دهد تا در گام بعدی بتواند با مسائل دورة مدرن همچون معنویت، شکوفایي انسان و جستجو برای معنا در زندگي، مواجهة موفق داشته باشد. این تحقیق از منابع اولیه فراواني در زبانهای مختلف، از جمله عربي، فارسي، اردو، یوناني و... بهره برده و مي توان آن را سرآغازی برای ایجاد گفتگو میان فلسفه اسلامي و فلسفه های معاصر در عرصه کاربردی خودشناسي و خودسازی تلقي کرد. این اثر علاوه بر پژوهشی جامع دربارة مسئلة خودی در نزد متفکران جدید غرب، اثری ممتاز در فلسفة تطبیقی و فلسفه میان‌فرهنگی به شمار می‌رود. مبحث «من»، یا «خودی» از مباحث مهم مورد توجه فلاسفه بوده و آثار فراوانی دربارة آن نوشته شده است که اغلب متأثر از دیدگاه سوبژکیتو (خودمدار و خودبنیاد) غربی است و کمتر به حکمای گذشته غرب و حکما و عرفای اسلامی و مشرق‌زمین نظر دارد. در این کتاب نویسنده با بررسی تحلیلی و انتقادیِ آثار فیلسوفان جدید غرب، نظر حکما و عرفای اسلامی را به شیوه‌ای متقن مورد مداقه قرار داده و نشان داده که راه حل مسئله نه در سوبژکیتویسم غربی بلکه در نظریة علم حضوری نفس است که به وسیلة حکمای اسلامی و شرقی مطرح شده است و اینکه هر گونه علم حصولی بحثی دربارة نفس علم حضوری و در نهایت علم ذوقی کشفی درباره نفس را اقتضا می‌کند. از منظر نویسنده «خودشناسی» نه از طریق علوم جدید مورد استفادة قلاسفه معاصر بلکه از طریق حکمت الهی حکمای اسلامی و حکمت و عرفان حکمای شرقی و برخی از متألهان قدیم اروپایی و با اثبات اصل الهی نفس از طریق علم حضوری و در نهایت با علم ذوقی کشفی امکان دارد. وی از آثار سه متفکر بزرگ اسلامی، ملاصدرا (متوفی 1640)، شاه ولی الله دهلوی (متوفی 1762) و محمد اقبال (متوفی 1938) استفاده مي کند.