تاریخ قصه‌نویسی‌‌ در ایران بسیار ‌دیرینه است و سرچشمه‌اش ‌را می توان در اوستا و کتیبۀ‌ داریوش (کتیبه بیستون) پیدا کرد. در زمان ساسانیان قصه‌نویسی به‌ بلوغ‌ رسید و قصه‌های زیادی‌ به زبان پهلوی ساسانی بر جای‌ مانده است از جمله: اردا ویراف‌ نامه‌، کارنامه‌ اردشیر‌ بابکان، هزار افسانه‌، خدای نامه‌، بختیار نامه‌، و کلیه و دمنه‌. بعد از اسلام، به‌ویژه‌ در زمان سامانیان، در پی‌ گسترش زبان فارسی دری در سراسر سرزمین ایران، قصه‌نویسی‌ به‌ شکوه‌ و عظمت‌ خود رسیده‌ بود. قصه‌‌نویسی‌ به‌‌ زبان فارسی در قرن‌های‌ دهم‌ تا هجدهم‌‌ میلادی به دو قسمت تقسیم می‌شود: نظم و نثر.‌ کتاب‌ حاضر به‌طور ویژه‌ به‌ قصه‌نویسی منثور‌ ‌می‌‌پردازد، به‌ شاهنامه‌های منثور گوناگون، اسکندرنامه‌های منثور، ... سمک ‌عیار و جز آن‌. در ‌قرن نوزدهم ‌میلادی‌، ادبیات فارسی همراه با کتاب‌های آخوندزاده، طالبوف ‌تبریزی‌،‌ و زین‌العابدین‌ مراغه‌ای ‌به‌تدریج‌‌ مدرنیزه‌ شد و در قرن بیستم میلادی‌، در پی‌ انتشار چرند و پرند از علی‌اکبر‌ دهخدا‌ و ‌یکی بود یکی نبود از محمدعلی ‌جمال‌زاده، قصه‌نویسی‌ معاصر ایران کاملاً ‌‌به‌ ‌پختگی‌‌ رسید و جایگاه‌ خود را پیدا کرد. کتاب‌ حاضر به‌طور مفصل‌ بر رمان‌نویسی‌‌ ایران در قرن بیستم میلادی ‌متمرکز شده‌‌ ‌است و رمان‌های بزرگ علوی‌، جلال آل احمد ، ابراهیم گلستان، صادق چوبک، سیمین دانشور، احمد محمود، محمود دولت‌آبادی‌، بهرام صادقی‌، غلامحسین ساعدی، اسماعیل فصیح، هوشنگ گلشیری، جمال میرصادقی، غزاله‌ علیزاده، محسن مخملباف، عباس معرفی‌ و دیگران‌ را دربرمی‌گیرد. در آخرین فصل این کتاب،‌ داستان‌ها‌ و رمان‌های‌ ایرانی‌ِ‌ قرن‌ بیست‌‌ویکمی‌‌ از طریق‌‌ معرفی برندگان جایزه هوشنگ گلشیری و جایزه جلال آل احمد‌ معرفی‌ می‌شوند. کتاب‌ حاضر می‌کوشد تا روح‌ ملت‌ ایران‌ و ویژگی‌‌های‌ فرهنگ ‌و تمدن‌ ایرانی‌ را از طریق‌ ‌ادبیات‌ داستانیِ‌ ایران‌ نشان‌ دهد تا خوانندگان‌ بدانند‌ که‌ فرهنگ‌ ایرانی،‌ ‌در طول سه هزار سال، بی‌وقفه‌ ادامه‌ یافته‌ است.