در اين اثر سنّتِ موسيقي ايراني از دوران ايران باستان، ايران اسلامي تا دوره معاصر بررسي و زيبايي شناختي در سازهاي قديم و امروزي، سازهاي سنتي و بومي، فرم در موسيقي ايراني، موسيقي عاميانه و محلي، هنر اجرا شامل؛ نوازندگي، خوانندگي شعر كلاسيك و بداهه نوازي و بداهه خواني كاويده شده است. دورينگ معتقد است كشور ايران از هزاران سال پيش به مانند پلي بين شرق و غرب عمل كرده و دست كم داراي سه هزار سال تاريخ بدون گسست در موسيقي است. وي بر اين باور است كه شعر و موسيقي ايراني منشا اثرات مهمي بوده و درگستره بزرگي از تمدن ايران، آسياي ميانه و قفقاز و حتي چين غربي تاثير فراوان داشته است. او براي درك خواننده غربي، همتاي چنين تأثيرگذاريِ گسترده را، موسيقي و فرهنگ ايتاليايي در دوره نوزايي مي داند. نويسنده معتقد است موسيقي ايراني ژرفايي از ذوق، شوق و عشق است و بايد از زواياي گوناگون هم چون، موسيقي شناختي و تاريخ آن، سازشناسي، شعر و شاعري و در نهايت جايگاه هنر و زيبايي به نقد و بررسي مجدد نشست.