كتاب حاصل پژوهش ده ساله مؤلف درباره مكتب اخباريان است. نويسنده در اين اثر به بحث از شكل گيري اخباري گري با تكيه بر شخصيت محوري اين حركت در عصر صفويه يعني محمد امين استرآبادي پرداخته است. كتاب در ده فصل و سه ضميمه تدوين شده است. در فصل نخست، به تحول فقه اماميه از عصر غيبت صغري تا روزگار علامه حلي و نقش علامه حلي در تحول اصول فقه شيعه اشاره شده و به بررسي تحولات اصول فقه در روزگار علامه حلي و نقش وي در اين تحولات اصولي و نقد عالمان اخباري به او پرداخته شده است. فصل دوم، به بررسي احوال و شرح حال محمد امين استرآبادي، اختصاص يافته است. بررسي آرا و نظرات اصولي و كلامي استرآبادي موضوع بحث فصل هاي سوم و چهارم است. گسترش اخباري گري بعد از نگارش كتاب القوائد المدنيه استرآبادي در فصل پنجم مورد بررسي قرار گرفته است. منازعه ميان اخباريان و اصوليان و نقدهايي كه اين دو بر يكديگر نگاشته اند، در فصل ششم با محوريت افرادي چون شيخ صالح بن عبدالله سماهيجي و بحراني از جناح اخباريان و دفاع از اخباريان توسط عالماني چون حسين كركي مؤلف كتاب هدايه الابرار ادامه يافته است. در اين فصل، به بيان موارد اختلاف اخباريان و اصوليان با بررسي متون اخباري پرداخته است. مؤلف پيش از اين، كتابي دربارة شيخ يوسف بحراني، يكي از مهمترين چهره هاي اخباري نگاشته است.